Ένα ποίημα της Οσίας
Συ με γνώρισες στον άγνωστο κι έγινε φίλος,
Ζεστή μού χάρισες γωνιά
Σε σπιτικά που δεν με ξέραν.
Με Σε το πέρα είναι κοντά
Κι αδελφός μου ο κάθε ξένος.
Κι αν φοβηθώ ποτέ ν’ αφήνω
Το χθεσινό μου το απάγγιο
Είναι που θα ξεχνώ πως στο καινούργιο,
Το παληό θα βρίσκω πάλι
Γιατί Εσύ κι εκεί υπάρχεις.
Με τη γέννηση, με το θάνατο,
Σ’ αυτόν τον κόσμο ή τον άλλο, όπου κι αν με πας
Θα είσαι Συ πάντα Εσύ, ο Ίδιος και ο Μόνος
Συνοδοιπόρος και Σύντροφος της ατέλειωτης ζωής μου,
Συ που ξέρεις, που μπορείς, με χαρμόσυνα δεσμά
Την καρδιά μου με το αύριο να την δένεις.
Για κείνον που Σε γνώρισε, κανείς δεν είναι ξένος,
Πόρτα καμμιά κλειστή δεν μένει.
Ω! εισάκουσε την προσευχή μου!
Να μην χάσω κάνε ποτέ την ανείπωτη χαρά ετούτη,
Με Σε να είμαι, με Σε τον Έναν,
μες’ στους πολλούς σαν Με πηγαίνεις»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας!