Beauty Days with a book

  Ο Γιάννης Κιουρτσάκης, στο βιβλίο του  Tό θαῦμα και ἡ τραγωδία. Τό Εἰκοσιένα ἀπό τόν κόσμο τοῦ Ὁμήρου στήν παγκόσμια ἐπαρχία , «τη στοχαστική διερεύνηση της σημασίας της Επανάστασης του 1821» που ξεχώρισε στο κλείσιμο του 2020 η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, γράφει: «Αίφνης η πιο αρχαία χώρα της Ευρώπης, που τη νόμιζαν νεκρή, ανασταίνεται από τις στάχτες της. Κι ωστόσο, το θαύμα δεν θα πάψει να υπονομεύεται, να ματαιώνεται  —αλλά και να ξαναγεννιέται— πάλι και πάλι στα διακόσια χρόνια του ελεύθερου νεοελληνικού βίου. Τι σημαίνει για εμάς, τους σημερινούς Έλληνες, τούτη η ριζική τομή στην τρισχιλιόχρονη πορεία αυτής της χώρας; Τι αντιπροσωπεύει για τη διαχρονική Ελλάδα μια τόσο συνταρακτική ρήξη στον αρχέγονο τρόπο του κοινού μας βίου; Πόσο βαθιά αυτή μας μεταμόρφωσε μέσα σε δύο αιώνες; Τι κερδίσαμε και τι χάσαμε από τη στιγμή που ενταχθήκαμε κατ’ ανάγκην στη χορεία των εθνών της νεωτερικής Ευρώπης; Και τι μπορεί να μάθει τούτη η ιστορία στην Ευρώπη για τον ίδιο της τον εαυτό;» Ο Γιώργος

  Το καλοκαίρι του 1922, ο Μαρσέλ Προυστ, στην ερώτηση εφημερίδας «Με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι θα επιδρούσε στους ανθρώπους η ξαφνική είδηση μιας επικείμενης καταστροφής του κόσμου;», απάντησε: «Νομίζω ότι η ζωή, αίφνης, θα μας φαινόταν υπέροχη αν τυχόν μας απειλούσε ο θάνατος, όπως λέτε. Σκεφτείτε μόνο πόσα σχέδια, ταξίδια, ειδύλλια ή μελήματα μας επιφυλάσσει, τα οποία καθίστανται αόρατα ένεκα της οκνηρίας μας που, με τη βεβαιότητα ότι υπάρχει μέλλον, αναβάλλει επ’ αόριστον. Αλλά μπροστά στην απειλή ότι όλ’ αυτά θα έπαυαν διά παντός να είναι εφικτά, πόσο ωραία θα μας φαινόταν ξανά η ζωή! Αχ! Ας μην ήταν να γίνει τώρα αυτή η καταστροφή και δε θα διστάζαμε διόλου να επισκεφτούμε τις νέες αίθουσες του Λούβρου, να πέσουμε στα πόδια της δίδας Χ, να ταξιδέψουμε στην Ινδία. Η καταστροφή δεν επέρχεται, αλλά εμείς δεν κάνουμε τίποτε απ’ όλα αυτά, διότι επανερχόμαστε στην καρδιά της καθημερινότητας, όπου η ολιγωρία νεκρώνει την επιθυμία μας. Κι όμως, δε θα έπρεπε να έχουμε ανάγκη την καταστροφ